|
«Duch Święty spoczywał na nim» (Łk 2, 25). To, co ewangelista mówi o Symeonie, dobrze pasuje także do was, których Duch wprowadza w szczególne doświadczenie Chrystusa. Przez odnawiające działanie swojej miłości pragnie On uczynić was przekonującymi świadkami nawrócenia, pokuty, nowego życia. Mieć serce, uczucia i zainteresowania skupione na Jezusie — oto najwspanialszy aspekt daru, jakiego Duch wam udziela. On upodobnia was do Jezusa czystego, ubogiego i posłusznego. Zaś rady ewangeliczne nie są bynajmniej wyrzeczeniem, które zubaża, ale dobrowolnym wyborem, który wyzwala człowieka, aby mógł pełniej realizować swój potencjał. Ewangelista mówi o prorokini Annie, że «nie rozstawała się ze świątynią» (Łk 2, 37). Człowiek, który postanawia iść całym sercem za Jezusem, jest powołany przede wszystkim do tego, aby «towarzyszyć Mu» (Mk 3, 14), trwać w komunii z Nim, słuchając Jego słowa i nieustannie wielbiąc Boga (por. Łk 2, 38). Myślę w tej chwili o modlitwie, zwłaszcza liturgicznej, która wznosi się z tak wielu klasztorów i wspólnot życia konsekrowanego, żyjących we wszystkich częściach świata. Drodzy bracia i siostry, z pokorą i wytrwałością śpiewajcie w Kościele swój hymn uwielbienia, a pieśń waszego życia wzbudzi głębokie echo w sercu świata. Radosne doświadczenie spotkania z Jezusem, uniesienie i chwała płynąca z serca nie mogą pozostać w ukryciu. Służba Ewangelii, jaką pełnią instytuty życia konsekrowanego i stowarzyszenia życia apostolskiego w wielorakich formach wzbudzonych w Kościele przez Ducha Świętego, rodzi się zawsze z doświadczenia miłości i z żywego spotkania z Chrystusem. Rodzi się z udziału w Jego trudach i Jego ofierze nieustannie składanej Ojcu.
<< 1 2 3 4 5 >>
|